De heer Paul Achten uit Hoeselt bezorgde me een kort verhaaltje dat door de heer Piet Snellings op papier werd gezet. De spelling werd naar analogie omgezet
Hieronder leest u het eerste deel van de sage
De wèèrwolf
Woordverklaring
Het wois keunegesdaog. Bij ’n zèkkere fëmiele hei èn Jon jonde goed gefes ìn gedronke. Op zèkker moment wois den hele jenever op en iemed moes nwo het dùrp goin vùr ter te goin bijhaole. ’t Wois al donkel
De knêch zaat á-ter nie dos goin vùr á-t al dónkel wois. Dwovùr vertrok de koewaachter - ne jong van vijfteen jor - alleen. Vùr alle zèkkerïghèds pakde ter ne mèsrik mèt, èn geval á dwo iet muus gesjiên
De knêch wois eeges nie gegoin vùr á-ter iet zinnes wois. Hèè trok e koevel én ìn verstekde hùm ater ’n hoog
Wei de koewaachter op dën trùgwêg e bänkelìjk leweìt jodde hoeg ter mèt de mesrik nwo de hoog van *boe ’t lëweìt koem...
..
werd
zei dat hij niet durfde
mee
gebeuren, geschieden
zelf - van plan/zin
verstopte zich
toen - afschrikkelijk lawaai
hoorde - sloeg hij
*waar
Uit: “Onuitgegeven verhandeling van Ferdinand Beckers, KUL Leuven, 1947”