Het Ziete Daol

Ve guün trèg nao den tiêd dat de minse al ‘n tiêdje bekierd wúrre tot ‘t christendóm. Ze lèèfden hei ìn klèin heiskes op de hèi tèsse de bès. Ze wúrre nöu wol christelïjk, mah ‘n kerk haá ze ni. Sóms gónke ze iëver ‘t smaol päädje iëver Minster nao Tóngere, vier nao de stéjne meer, de sjuun huzer en de sjuun kerk te kieke. Ze knielden dan vier ‘t beeld van S-Le-Vròuw dei ‘nen tros druûve ìn de hand há.

Ze haá zelf aách gèèn ’n kerk gehad, mah ómdat hei alléjn mar zand waos en géjne léjm koste ze géjn brikke bakke.
Mah sómmige bewuners probeerden toch staejn bi-éjn te kriêge mèt ze op de hei te raope buu ze zuu iëveral luge. As ze trèg kume mèt hin sjaop droge ze de staejn op hin sjòuwers en ze goeide ze bij den haáp ìn ‘t Gebrók (het Zuurbroek). Dao zöu de kerk gebòuwd wère.

Op ‘ne kier ìn ‘t vreegjaor haá ze al ‘nen haáp staejn bè-éjn geraopt en begoste ze aon de bòuw. Eederéjn holp mèt, aách vròuwe en kìnner. E jonk wèchsje waos nóg te wienig vier te helpe. Vanop e hiëvelke bekiëk het het werk en sóms hierden ‘t hiêl stillekes ‘t blìj loeie dat van de klokke van de grute stad Tóngere mis kuüme. ‘t Daach dan aon ‘t sjuun beeld van S-Le-Vròuw en ‘t beìde vier laoter aách zuu éjn ìn de kèrk te hèbbe...

..

.